Het is lente 1973 en ik kan de geur van bloeiende bloemen en fris gesneden gras ruiken. Het is een seizoen van nieuw beginnen, van verandering en avontuur. En ik was klaar voor beide. Mijn vriend Peter v. E. en ik hadden net, samen met anderen, ons avontuur met een zelf opgeknapte roeiboot achter de rug, toen we besloten om ons volgende avontuur te plannen. Het verhaal van de roeiboot kan je hier lezen.
We waren beiden gefascineerd door de wereld van de motorfietsen en scooters. En toen we een oude, voor de sloop bestemde Heinkel Tourist 103 A2 scooter tegenkwamen, wisten we dat dit de perfecte kans was om onze droom waar te maken. We kochten de scooter voor een prikkie en begonnen meteen met de transformatie naar een crossscooter. Niet alleen met een verfkwast, ook met aanpassingen van het uiterlijk. Het was een grote klus, maar we waren vastbesloten om het voor elkaar te krijgen.
Na bijna een hele maand, elk weekend van hard werken, was het eindelijk zover. Onze crossscooter was klaar en we waren klaar om de wegen rond Amelisweerd en de Kromme Rijn te veroveren. Illegaal, want net 14 jaar en geen rijbewijs. De lente was in volle gang en het bos van Amelisweerd was prachtig groen. De bomen stonden in bloei en de vogels zongen hun liedjes. Het was alsof de natuur ons uitnodigde om te genieten van het leven.
We reden onze crossscooter door en over de onverharde paden, het was een gevoel van vrijheid. Het was alsof we koningen waren, heersend over het landschap. Om de beurt sturend of achterop. We scheurden door de modderige paadjes en de zandweggetjes, en lieten de wind door ons haar strijken. We waren onoverwinnelijk.
Maar zoals met alle goede dingen, was er een addertje onder het gras. Na elke tocht door de modder en het zand, moesten we de motor schoonmaken om de beschermkappen te redden van de verstikkende zand en modder. Het was een saaie taak, maar we deden het met liefde.
Helaas, ons avontuur was niet ongemerkt gebleven. De Utrechtse politie had ons in de gaten gekregen en we werden bijna gepakt tijdens een van onze tochten. We wisten dat het tijd was om onze crossscooter te verkopen en ons avontuur af te sluiten.
Het was een moeilijke beslissing, maar we wisten dat het tijd was om door te gaan. We verkochten de crossscooter en lieten de herinneringen aan ons avontuur achter.
Ik kijk met weemoed terug op die tijd, voor mij een tijd van vrijheid en avontuur, en ik ben dankbaar dat ik het heb meegemaakt. Zelfs als ik tegenwoordig over de Utrechtse ring (A27) ter hoogte van Amelisweerd rij, kan ik me nog steeds de lente van 1973 herinneren, toen de wereld nog op mij wachtte.