Blog Totaal

Omringd door de schemering, voel ik een groot, onvervuld bestaan eindigen. Het is alsof ik aan de rand van een onbekende zee sta, met het ongeleefde leven voor me. De vraag “wat nu?” achtervolgt me, terwijl de tijd onvermijdelijk wegtikt. Ik word geconfronteerd met mijn sterfelijkheid en de angst om vast te zitten aan fouten uit het verleden. Toch word ik gedreven om mijn onzekerheid te overwinnen en een nieuwe weg te vinden, de moed in de stilte van de nacht te ontdekken.

Op een regenachtige zondag, 16 juni, bezocht ik de ruïnes van de Abdij van Villers voor inspiratie voor mijn boek. De abdij, gesticht in de 12e eeuw, kende een bewogen geschiedenis met twee bloeiperioden. De mistige, mystieke sfeer versterkte de ervaring. Met Joyce verkende ik twee uur lang de verlaten gangen en overwoekerde paden. Ondanks kou en regen voelde ik een diepe verbinding met deze plek. Enkele dagen later werd ik ziek met een hevige verkoudheid.

Hannah beschrijft de nacht waarop haar wereld verwoest werd door oorlog. Terwijl ze ontsnapt naar een bunker met haar familie, wordt hun huis verwoest. Haar vader voorziet hen van gasmaskers, en ze wachten angstig in de bunker. Ruben, haar oudere broer, houdt iedereen kalm. De radio kondigt aan dat de bombardementen gestopt zijn, maar Hannah beseft dat ze nooit meer naar hun oude leven zullen terugkeren. De oorlog heeft hun wereld en haar ziel vernietigd.

Jean Bouchard, gevangen in een bittere winterse nacht, herinnert zich zijn verleden in 19e-eeuws Parijs, toen zijn thuis werd geplunderd en zijn familie verdween. Vastbesloten tot wraak, sluit hij zich aan bij “La Fraternité Noire”. Na jaren van voorbereiding wacht hij nu op een kans voor gerechtigheid, gesterkt door een ontmoeting met een voormalig lid van de bende.

Als ik deze woorden lees, word ik overmand door een mix van emoties. Het is alsof de sterren zelf een traan laten vallen, omdat de waarheid van deze woorden zo diep in mijn ziel doordringt. Maar als we het over liefde hebben, praten we over een liefde die zo breed is als de zee. Ik wachtte op jou, mijn liefste, op jouw liefde die teder en verwoestend was.

De westkust van de Vendée, Frankrijk, biedt een betoverend schouwspel bij zonsondergang, waarbij het landschap verandert in een schilderij van geel en goud. De duinen, stranden en rotsen worden verlicht door warm, gouden licht, wat een magisch moment creëert van rust en schoonheid. De dorpjes langs de kust ademen kalmte en eenvoud uit, en de natuur zorgt voor een diepe verbondenheid. Een bezoek aan de Vendée is onvergetelijk en onthult de grootse pracht van de natuur.

Gerard Molenaar, alias “Geraldo de Munier,” verwart en verrukt het publiek in Circus Illusio met zijn vuurstunt. Hoewel hij onaangedaan lijkt, is hij gevangen in een cyclus van magie en mysterie, gedreven door een onbekend doel. Na de show volgt hij een vrouw die onverklaarbaar verbonden lijkt met zijn missie. Hij achtervolgt haar discreet, vastbesloten om haar te vinden. In haar huis ontketent hij een inferno, haar angstige schreeuw negerend.

Want zeg nou eerlijk, wie had er nog een echt voetbalveld nodig als je de stoep voor het buurthuis aan de Vlijtstraat als echt voetbalstadion kon gebruiken? En dat is echt winnen. Straatvoetbal was de ultieme manier om ons energieke leven te leiden en voor onze ouders om met ons uit de bol te gaan. Het is tijd voor een nostalgische reis terug naar de goede oude tijd toen wij, jonge straatkinderen, in de basisschoolleeftijd, ons vermaakten met een bal en jassen, truien of andere kledingstukken die als doelpalen fungeerden.

In de zomer van 2017 beleefde ik de ergste vakantie ooit op het strand van Saint Gilles Croix de Vie. Het zand voelde als zijde, maar de hitte was verstikkend en mijn familie te vrolijk. Ik verlangde naar de koele comfort van thuis. Elke poging tot rust werd verstoord door mijn gezin, wat mijn frustratie alleen maar vergrootte. Uiteindelijk werd ik zelfs het koude water in gesleept. Deze zomer zou ik nooit vergeten.

Op 6 juni 1944 landt Jan-Anne Mulder, een soldaat uit Rolde, op de Normandische kust tijdens D-Day. Vastberaden en geïnspireerd door herinneringen aan zijn thuis, vecht hij moedig te midden van de chaos. Jan ondersteunt een jonge Britse soldaat en herinnert hen beiden aan hun hoger doel. Uiteindelijk wordt hij dodelijk getroffen door een explosie. Terwijl hij sterft, denkt hij aan zijn familie en zijn geboorteplaats, zijn offer, een symbool van vrijheid en hoop.

In de zomer van 2013, terwijl we hoog in de Franse Alpen woonden, haalde onze zevenjarige dochter Evy ons soms over om naar McDonald’s te gaan, ondanks haar afkeer voor het “McDrek.” Ze bestelde alleen frietjes, hopend op het cadeautje uit het kindermenu, maar kreeg het niet. Dit deed ons besluiten niets te bestellen en naar huis te gaan voor zelfgemaakte frietjes en gezonde groenten. Sindsdien hebben we McDonald’s niet meer bezocht, en zagen we het als een kleine opvoedoverwinning.

In de zomer van 1971, toen we tussen de 11 en 12 jaar oud waren, planden mijn vrienden Johnnie C, Peter v. E, Rinie I en ik een fietstocht naar de Amsterdamse Albert Cuypmarkt. We begonnen vanuit de Utrechtse Wolfstraat, fietsten langs de Vecht en genoten van boerderijen, molens, en polders. Onderweg stopten we bij een boerderij en genoten van verse melk. We bereikten moe maar blij de markt en keerden voldaan terug naar huis.