Het waren blinkende herfstdagen en tegen hun bleke blauw staken de bladeren van de al kaal wordende linden goudkleurig af. Als het brandende braambos uit de Bijbel schitterde in deze ongewone herfst, avond aan avond de hemel boven De Worp met een matte gloed en de frisse nachten roken naar bladeren. Terwijl ik door de straten richting de IJssel liep, voelde ik de frisse herfstlucht op mijn gezicht.
De bladeren aan de bomen hadden een levendige tint geel en oranje gekregen, en de helderblauwe lucht contrasteerde er prachtig mee. De bladeren die al op de grond waren gevallen knarsten onder mijn voeten en creëerden een symfonie van geluid. De schoonheid van dit seizoen ging mij niet ontgaan, en ik merkte dat ik vaak even pauzeerde om van de prachtige omgeving te genieten.
Deze avond veranderde de lucht boven mij in een prachtig kleurenspel, alsof een kunstenaar krachtige verfstreken op het doek had gespoten. De doffe gloed die uit de lucht kwam, leek alles op zijn pad te omhullen, inclusief de bomen, de huizen en de Deventer Lebuinuskerk aan de andere kant van de rivier. Naarmate het frisser werd, zweefde de geur van gevallen bladeren door de lucht en bracht herinneringen aan mijn kindertijd met zich mee.
Ik kon het niet laten om herinneringen op te halen aan de keren dat ik hier, voor de deur van mijn grootouders in stapels bladeren sprong, de warmte van oma’s warme chocolademelk op koude avonden en de opwinding van mijn logeerpartij gedurende de herfstvakantie. De schoonheid van de herfst vervulde mij altijd met een gevoel van verwondering en nostalgie, die me eraan herinneren dat er ondanks de uitdagingen van het leven altijd iets moois is om vast te houden.
Tijdens de herfstavonden maakte ik, vanuit het “Boutique hotel Huize De Worp” enkele wandelingen door de wijk en het Worpplantsoen richting de IJsselspoorbrug, waarbij ik me verwonderde over de veranderende kleuren van de bladeren. De levendige tinten rood, oranje en geel leken in de wind te dansen en creëerden een adembenemend spektakel. Ik kon het niet helpen dat ik dankbaar was dat ik getuige mocht zijn van zoiets opmerkelijks met een gevoel van nostalgie en verlangen naar eenvoudiger tijden.
Terwijl ik verder liep, merkte ik dat de bomen sneller hun bladeren begonnen af te werpen, waardoor een nog dikker kleurrijk tapijt op de grond ontstond. De bladeren waren niet alleen mooi, maar hadden ook een diepere betekenis. Het was alsof de natuur mij aanspoorde het verleden los te laten en de komende onzekerheid te omarmen.