Categorie archieven: Blog

Een foto uit circa 1950 toont Jampie bij de benzinepomp van Kamps in Rolde: één broekspijp vastgesnoerd, de andere los. De straat ademt naoorlogse kalmte; meisjes passeren, mevrouw Kamps kijkt toe. In zijn houding schuilt vertrekdrift, het terugkijken dat omwegen tekent. De pomp glanst, de ketting zal zingen. De foto vangt beweging en herinnering: half jongen, half gerucht. Hij rijdt de molen voorbij, keert bij regen terug, en kijkt nog één keer om naar ons.

Op een ijskoude winterdag bezocht ik samen met Joyce de ruïnes van de abdij van Villers. Terwijl zij zich verdiepte in de waterwerken, liet ik me meevoeren door de kou, de stilte en de echo’s van een vergeten verleden. In de schaduw van de oude muren drong zich een verhaal aan me op – over geloof, macht en een vrouw die in mijn dromen verscheen. Wat als zij er altijd al was, wachtend op mijn pen?

Op Vaderdag hielp ik mijn dochter Evy met haar studieproject: zelf geluidseffecten maken voor een game-animatie. Geen kant-en-klare audio, maar klotsen met een kom water, kraken met stoelen en grommen in de microfoon. Zij regisseerde, ik improviseerde. Wat begon als ‘een beetje helpen’ werd een ochtend vol creatief geknoei en onverwacht plezier. En ergens halverwege besefte ik: dit ging niet over geluid, maar over samen iets maken. Mijn Vaderdag kon niet mooier zijn.

In mijn werkkamer vind ik onverwacht oude brieven in een vergeten lade, waaronder één van mijn overleden grootmoeder. Haar woorden roepen levendige herinneringen op aan haar warmte en alledaagse verhalen. Geïnspireerd schrijf ik haar terug, al zal ze het nooit lezen. Het brengt rust en verbondenheid terug in mijn leven. Sindsdien schrijf ik regelmatig brieven zonder ze te versturen, omdat ze me helpen om verloren gevoelens terug te vinden en innerlijke stilte te hervinden.

Ik worstel achter mijn laptop met een verhaal over een oude abdij in de Belgische Ardennen. Terwijl huiselijke taken me afleiden, roept de abdij, gehuld in mist, verhalen van cisterciënzers, verboden liefdes en de Franse Revolutie tot leven. Geïnspireerd door boeken en de steun van mijn vrouw, balanceer ik tussen het heden en mijn verbeelding, zoekend naar zinnen die de abdij en haar geheimen recht doen in een levendig, meeslepend verhaal.

Het nieuwe jaar begint stormachtig, een rauwe kracht die het landschap verandert en oude lasten wegvaagt. De natuur lijkt ons uit te dagen: durf je mee te buigen als de bomen, op de wind te vertrouwen als de vogels, en vernieuwing te omarmen als de regen? In deze chaos ligt een belofte – van groei, verandering en veerkracht. Laten we troost vinden in kleine momenten en met moed het nieuwe landschap tegemoet treden. Gelukkig nieuwjaar!

Op kerstavond vullen lichtjes, kaarsen en de geur van koekjes ons huis met warmte. Evy opent haar cadeau, een platenspeler, en haar vreugde vult de kamer. Terwijl muziek speelt, geef ik Joyce een speciaal cadeau: een schitterende ketting. Haar ontroering herinnert ons aan wat echt belangrijk is – niet cadeaus of eten, maar liefde en elkaar. Buiten bijt de kou, en binnen straalt de kamer van muziek, herinneringen en een vernieuwde verbinding. Dit is onze kerst.

Terwijl onze trouwdag nadert, kijk ik terug op alles wat we samen hebben opgebouwd. De herinneringen aan die dag en aan ons leven samen blijven helder, van onze eerste ontmoeting tot de kleine gebaren waarmee je me telkens weer weet te raken. Jij maakt alles lichter, zelfs in moeilijke tijden. Met deze brief wil ik je laten weten hoe dankbaar ik ben. Jou, ons, onze liefde – ik vergeet het nooit. Met jou is het altijd goed.

Het herschrijven van een eerste versie blijkt een uitdaging vol verrassingen, waarbij zinnen eigenwijs hun eigen gang gaan. Wat ooit een eenvoudige aanpassing leek, ontaardt in het herzien van hele passages. Woorden herschikken, synoniemen zoeken, en geliefde alinea’s schrappen: het voelt eindeloos. Toch gloort er soms hoop, wanneer een passage eindelijk klopt. Maar bij het openen van het document de volgende ochtend slaat de twijfel weer toe, en lijkt het verhaal opnieuw om aandacht te vragen.

Vandaag maak ik een eenvoudige maar smaakvolle maaltijd met krielaardappeltjes uit de slowcooker, bloemkool en Limburgse braadworst. De krieltjes, bereid in de “Slome” met knoflook, Italiaanse kruiden en olie, worden in vier tot vijf uur zacht en perfect gekruid. Ondertussen kookte ik de bloemkool en bakte de braadworst krokant. Een heerlijke, gemakkelijke combinatie die weinig moeite kost en altijd in de smaak valt. Een perfect voorbeeld van comfort food met minimale inspanning!

Vanmiddag vlogen vijf F16’s laag over ons huis als onderdeel van hun afscheidsvlucht. We zwaaiden vanuit de woonkamer, want buiten stormde het hevig. Het indrukwekkende geluid van de motoren klonk als een laatste groet. Joyce merkte droogjes op dat ze de bocht niet soepel namen. Een squadron vertrekt naar Oekraïne, wat gemengde gevoelens oproept. Andere toestellen worden oefenvliegtuigen. Terwijl ze in de verte verdwenen, voelden we het einde van een tijdperk en zwaaiden nog een keer.

Op de verjaardag van mijn dochter besef ik dat ik haar cadeau ben vergeten. In paniek koop ik een mysterieus doosje met alleen een briefje erin: “Je cadeau wacht waar je nooit zou kijken.” Mijn dochter vermoedt dat het antwoord in mijn werkkamer ligt. Daar vindt ze een oude envelop met een brief en een zilveren armbandje, een erfstuk van haar moeder. Het onverwachte cadeau blijkt perfect, en we vieren samen een liefdevolle avond.