Blog Totaal

Vroeger. In de stille klas schreef de juf een rekensom op het bord: 7 – 4 = ?. Lieneke keek geconcentreerd naar de cijfers, haar tongpuntje tussen haar tanden. Plots stak ze haar hand op. “Het is 3!” zei ze vastberaden. De juf glimlachte en knikte. “Dat klopt, Lieneke.” Ze voelde een warme trots opwellen terwijl het getal 3 stevig op het bord stond, als een klein bewijs van haar scherpzinnigheid.

Chris rijdt op kerstavond naar huis, beladen met herinneringen aan vroeger en het verlies van zijn vader. Onderweg strandt zijn auto in de regen, en na een sombere tocht naar het tankstation zet hij zijn reis voort. Thuis treft hij een stil huis en zijn moeder ziek en zwak op bed. Ze glimlacht even bij zijn komst, maar Chris beseft dat het te laat is om iets te herstellen. Buiten blijft de regen onophoudelijk vallen.

Op een koude Sinterklaasavond betreedt Ruben een vervallen huis waar een vrouw en twee kinderen in stilte zitten. Hij brengt een zak met geschenken, ingepakt in krantenpapier, en geeft de kinderen een autootje en een pop. Hun blijdschap brengt kort licht in de grauwe kamer. De moeder vraagt wantrouwend waar de cadeaus vandaan komen, maar Ruben ontwijkt het antwoord. Hij vertrekt in de kou, terwijl achter hem het zachte geritsel van krantenpapier blijft klinken.

De kerstboom verschijnt steeds eerder, alsof hij Sinterklaas de deur uit wil kijken. Tussen pepernoten en marsepein glimmen al lichtjes en kerstballen. Het voelt haast als een wedstrijd: wie haalt december als eerste in huis? Misschien is het de behoefte aan warmte in donkere dagen, misschien gewoon ongeduld. Maar ergens, in een hoek van de kamer, kijkt een chocoladeletter sip naar de boom en denkt: “Kan ik dan niet eens mijn moment hebben?”

Terwijl onze trouwdag nadert, kijk ik terug op alles wat we samen hebben opgebouwd. De herinneringen aan die dag en aan ons leven samen blijven helder, van onze eerste ontmoeting tot de kleine gebaren waarmee je me telkens weer weet te raken. Jij maakt alles lichter, zelfs in moeilijke tijden. Met deze brief wil ik je laten weten hoe dankbaar ik ben. Jou, ons, onze liefde – ik vergeet het nooit. Met jou is het altijd goed.

Sint Pannekoek is een humoristisch feest, ontstaan uit de strip Jan, Jans en de Kinderen van Jan Kruis. Gevierd op 29 november, draait het om pannenkoeken bakken en eten, met een knipoog naar tradities. Volgens de strip legt men een pannenkoek op het hoofd en roept “Vrolijk Sint Pannekoek!” Het feest is licht, absurd en vooral gezellig. Zonder verplichtingen, maar met veel lach en stroop, brengt het mensen samen voor een simpel moment van plezier.

René wandelt over een mistige heide, waar de stilte en kou herinneringen oproepen aan haar, de vrouw die hij verloren heeft. Hij denkt aan hun gedeelde momenten en hoe de liefde langzaam verdween, als water dat verdampt. De natuur weerspiegelt zijn melancholie: een opvliegende ree herinnert hem aan vertrouwen dat hij niet kon vasthouden. Terwijl de zon doorbreekt en de heide opwarmt, beseft René dat hij verder moet, gedragen door een stille, berustende rust.

Lieneke is maar wat trots op haar lengte van 1,67 meter, rolde zichzelf ’s avonds in haar dekbed als een burrito. “Zie je,” zei ze tegen haar spiegelbeeld, “kleine mensen hebben geen problemen met dekbedden!” Ze dacht aan haar lange vriendin Carmen, die altijd klaagde over koude voeten omdat haar dekens te kort waren. Lieneke grijnsde. “Misschien lig jij langer in bed, Carm, maar ik lig er tenminste helemaal in!” En ze trok het dekbed triomfantelijk over haar hoofd.

David worstelt met de onontkoombare aanwezigheid van een vrouw die telkens weer zijn leven binnenstormt. Haar telefoontje dwingt hem tot een beslissing die hij niet wil nemen, maar hij kan haar niet weerstaan. Ze arriveert, zelfverzekerd en intens, en de lucht tussen hen wordt geladen met spanning. Hun luchtige gesprek maskeert haar ware intenties, en wanneer ze vertrekt, blijft David uitgeput achter. Hij weet dat ze terugkomt, en dat hij opnieuw zal moeten vluchten.

Zij zit in een stille kamer bij een bureau vol papieren en een versleten muziekboek. Terwijl regen tegen het raam klettert, schrijft ze een lied dat haar overleden geliefde eert. Zijn woorden – “Muziek verdwijnt nooit, het reist verder” – inspireren haar om herinneringen aan hun tijd samen vast te leggen in eenvoudige, betekenisvolle noten. Ze sluit het boek met een glimlach, vastberaden het lied te spelen, omdat muziek hen ondanks alles blijft verbinden.

Hij worstelt met zijn gevoel van vervreemding, zowel van zichzelf als van de wereld om hem heen. In de spiegel ziet hij slechts een schim, terwijl de stad buiten vol leven is. Hij raakt geobsedeerd door een vrouw die hij ziet, maar nooit durft te benaderen. Terug in zijn desolate appartement zoekt hij troost in alcohol en muziek, maar blijft gevangen in een leegte. Hij fluistert: “Misschien hoor ik hier niet thuis.”

Ze zeggen dat wortels goed voor je zijn – vitamine A, goed voor je ogen, blablabla. Prima, eet ik een paar. Maar dan heb je wijn. Ook vol antioxidanten, goed voor het hart, zeggen ze. En na een glas of twee? Dan zie ik dubbel zoveel moois om me heen. Plotseling lijkt alles een stuk interessanter. Maar ja, ‘alcohol is slecht’. Ik vraag me af: wat is nu echt beter voor m’n ogen?