Blog Totaal

De oude Lammechien ervaart een sombere novemberdag in het Drentse landschap. Ze voelt zich gevangen in de grijze stilte en zware mist die het veld bedekt. Buiten, bij een oud klaphek op de heide, raakt ze overweldigd door melancholie. Maar plotseling breekt de zon door de wolken en verlicht het landschap met een zachte, rozige gloed. Het onverwachte licht vervult haar met een diep gevoel van dankbaarheid en vreugde. Lichter van hart keert ze terug naar de boerderij.

Eerlijk gezegd, ik snap het niet. Ik, als 19-jarige, moet dus mijn spullen meeslepen in herbruikbare tasjes omdat plastic tasjes zogenaamd ‘slecht’ zijn. Maar ondertussen zit elke paprika, elk stukje vlees en zelfs een lullig zakje snoep volgepakt in lagen plastic. Wat voor zin heeft dat? Alsof mijn ene tasje het probleem zou oplossen. Dit voelt als schijnheiligheid. Als ze echt duurzaam willen zijn, moeten ze bij die belachelijke verpakkingen beginnen.

Het sluiten van een rits symboliseert de overgang van het onbekende naar vertrouwdheid, een schijnbare veiligheid tegen de kou. Deze eenvoudige handeling weerspiegelt de onomkeerbare keuzes in ons leven: een afsluiting die ook kwetsbaarheid blootlegt. Net als een jas die tijdelijk bescherming biedt, schermen we ons af, hoewel de kou van het onbekende blijft. De rits herinnert ons eraan dat elke afsluiting een nieuw begin inhoudt en dat onze bescherming nooit volledig is; we moeten verder.

Het herschrijven van een eerste versie blijkt een uitdaging vol verrassingen, waarbij zinnen eigenwijs hun eigen gang gaan. Wat ooit een eenvoudige aanpassing leek, ontaardt in het herzien van hele passages. Woorden herschikken, synoniemen zoeken, en geliefde alinea’s schrappen: het voelt eindeloos. Toch gloort er soms hoop, wanneer een passage eindelijk klopt. Maar bij het openen van het document de volgende ochtend slaat de twijfel weer toe, en lijkt het verhaal opnieuw om aandacht te vragen.

Erik overdenkt de waarde van geld terwijl hij door de stationshal van Utrecht Centraal loopt. Het vijftigeurobiljet dat hij achteloos uit de portemonnee van zijn nichtje nam, voelt plots zwaar en beladen. Wanneer hij een jong meisje ziet staan, voelt hij een ongemakkelijke confrontatie met zijn eigen schuld en gemakzucht. Het meisje weerspiegelt de tol van het leven in een wereld waarin geldwaarde de menselijke waardigheid vervangt. Hij verlaat het station, getroffen door deze bittere realisatie.

In een klein Frans restaurantje zit ik aan een tafel met een bord dampende escargots voor me. De geur van knoflook, boter en kruiden vult de lucht. Voorzichtig pak ik een slak met het tangetje, wrik hem uit zijn huisje en neem een hap. Het is vreemd, de textuur anders dan alles wat ik gewend ben, maar toch heerlijk. Om me heen praten mensen rustig, genietend van elke hap, alsof de tijd hier even stil mag staan.

Ik lig op de bank, volledig vastgeklonken door een onzichtbare kracht. Niet de zwaartekracht, maar iets veel zwaarders: luiheid. Elke poging om op te staan wordt snel de kop ingedrukt. Mijn benen voelen als lood, mijn armen te zwaar om te tillen. Buiten roept de wereld, maar ik blijf liggen, gevangen in dit zachte fort van kussens. “Straks,” fluister ik tegen mezelf. Maar zelfs dat woord verdwijnt in de loomheid die me stevig vasthoudt.

Een man loopt door het bos in de herfst en denkt aan zijn geliefde die hij heeft verloren. De natuur om hem heen, met vallende bladeren en koele wind, weerspiegelt zijn gevoelens van eenzaamheid en verdriet. Hij herinnert zich hoe haar liefde zijn leven vervulde met licht en warmte, maar nu is ze weg en voelt hij alleen leegte. Terwijl hij verder loopt, beseft hij dat hij zonder haar liefde niet kan leven, maar haar herinnering blijft hem begeleiden.

Ik zit aan mijn bureau, het potlood rust in mijn hand. Voor me ligt een leeg vel papier, zo wit dat het bijna pijn doet aan mijn ogen. Ik wil schrijven, nee, ik móét schrijven. Maar hoe begin je als de eerste zin perfect moet zijn? Ik hoor mijn vader in mijn hoofd: “De eerste zin opent de deur naar alles.” Ik glimlach zacht. Oké, denk ik, het begint allemaal met dat ene perfecte idee.

Anna wacht jarenlang op de terugkeer van haar geliefde, die vertrok zonder beloftes. Op een herfstige avond ontvangt ze een brief met slechts de woorden dat hij terugkomt. Wanneer hij arriveert, is hij ouder en getekend door de tijd, maar de wereld roept hem nog steeds. Hij blijft slechts voor een kort afscheid, waarna hij voorgoed vertrekt. Anna blijft alleen achter, maar vindt troost in het feit dat ze hem één laatste keer heeft gezien.

De krant, met zijn knisperende pagina’s en rustgevende ritueel, roept een gevoel van nostalgie en vergankelijkheid op. In een wereld die steeds sneller digitaliseert, symboliseert de krant een verdwenen tijd van bezinning en langzame verhalen. Terwijl het ritselen van papier verdwijnt, blijven we verlangen naar momenten van rust te midden van de hectiek. De krant herinnert ons aan de vluchtigheid van tijd, en aan de verhalen die ooit rustig op papier hun plaats vonden, maar nu snel vervliegen.

Je loopt langs de planten in je vensterbank, de bladeren hangen een beetje slap. Weer vergeten om ze water te geven. “Sorry jongens,” mompel je zacht, terwijl je met je vingers over een blad strijkt. “Morgen krijgen jullie een flinke slok, beloofd.” Je weet dat ze dorstig zijn, maar toch lijkt het alsof ze je begrijpen. Misschien is het je stem, of gewoon de aandacht. Ze blijven groeien, tegen alle verwachtingen in, dankzij jouw woorden.