“Waarom heb je me niet gebeld?”
“Ik wist toch niet dat je gered wilde worden? Was het zo erg dan?”
“Ach, vroeger was het daar nog wel gezellig, maar sinds gisteravond zien ze mij daar niet meer.”
“Kom, niet zo melodramatisch. Jou kennende overdrijf je natuurlijk weer gigantisch.”
“Nee, het was niet leuk, oké? Wat denk je zelf? Stel je voor, meer dan de helft van de tafeltjes bezet met ouderen die allemaal zaten te wachten alsof het hun laatste verblijfplaats was.”
“Alleen maar ouderen, en daar zat je vrijwillig tussen?”
“Ja, en dat was nog niet het ergste. Tijdens het eten zaten ze allemaal aan een eigen tafeltje, achterelkaar, als in een treintje. Het was net het boemeltje van Groningen naar Delfzijl, of in dit geval, het traject naar het hiernamaals.”
“O, jij kan altijd zo lekker overdrijven.”
“En dan dat felle TL-licht in het zaaltje, luguber gewoon. Als ik de eigenaar om extra frieten vroeg, deed ik dat automatisch fluisterend. Het voelde alsof ik in een sterfhuis zat te eten. Op en top Halloween.”
“Het eten was dus wel in orde als ik je goed begrijp, je bestelt niet voor niets extra friet?”
“O nee, daar was niets mis mee. Ik had tussen de gangen nog een kort, fluisterend gesprekje met de dame achter mij. Je kent haar wel, denk ik? Beetje gezet, die altijd de verkeerde haarspoeling koopt waardoor haar grijze vlashaar paars uitslaat, altijd in het zwart gekleed? Kom, haar naam ligt op het puntje van mijn tong.”
“Vergeet die naam, waar ging dat gesprekje over?”
“Over het eten dat zeg ik toch? O ja, en over haar zogenaamde vrijer.”
“Ha ha ha.”
“Ja, lach maar. Die mocht daar niet meer komen eten van het bejaardenhuis waar hij nu verbleef. Volgens haar waren ze daar bang dat hij anders niet meer terugkwam. Het eten is daar niet te pruimen.”
“Zo erg?”
“Volgens mij blijft hij weg om niet meer tegen haar zeurig gezicht aan te hoeven kijken. Mijn eetlust verging mij ook bijna na dat gesprekje. Ik heb daarna mijn aandacht geheel aan mijn toetje gewijd.”
“Ik heb zo de indruk dat je je daar best vermaakt hebt?”
“Hm, het viel eigenlijk best mee. Ik heb sommige bekenden nog een slap handje gegeven. Ze zagen er allemaal wel erg moe en droevig uit. Ik ben benieuwd of die de volgende week nog wel halen. Zin om mee te gaan dan?”
“Is goed, ik bel je dan wel, OK?”