Daar waar wij ooit woonden.
De bladeren bungelen als juwelen aan de takken: druppeltjes robijnrood, parelwit, topaasgeel, amethistpaars, smaragdgroen en granaatrood. Een tapijt van dezelfde rijkdom bedekt de bosbodem om me heen. Ik ben hoog in de Franse Alpen, ter hoogte van Le Planet, op de flank van de berg en weg die loopt naar Col de la Madeleine en loop door de vallei naar boven naar ons huis in Sant François Longchamp.
De schoonheid van de herfst is overal; verborgen open plekken met stroken zonlicht die door het bladerdak piepen, met sneeuw bedekte bergen die opdoemen aan de horizon boven me, en de voorzichtig borrelende beek die langs mijn voeten verder naar beneden, naar de vallei stroomt.
Overal waar ik kijk, de serene en majestueuze schoonheid van de natuur vult mijn hart met vreugde. Ik vervolg mijn reis en neem de wonderen van de natuur om me heen in me op. De zon gaat straks onder en de helder blauwe lucht boven me is overspoeld met een groot aantal levendige tinten. Ik voel de frisheid van de lucht in mijn longen nu ik vanuit de vallei verder omhoog ga.
De kou is zelfs verfrissend en het lijkt mijn lichaam en ziel nieuw leven in te blazen. Ik stop even om de schoonheid van de herfstkleuren rondom me te bewonderen. De bladeren veranderen langzaam in levendige tinten rood, geel en oranje, wat een betoverend gezicht creëert. De gouden stralen van de zon komen rechtstreeks uit de lucht naar beneden, waardoor het landschap er nog mooier uitziet.
De bomen worden later in de herfst vanzelf kaal en hun takken zullen straks tot aan de hemel reiken. Bij elke stap heb ik het gevoel alsof ik door een van de bekende landschappen van schrijver Tolkien dwaal. De paden zijn hogerop al bezaaid met gevallen bladeren en dennennaalden, die onder mijn schoenen ritselen en knisperen, terwijl ik mijn voeten er doorheen sleep. De koele bries brengt nog meer geuren van de herfst met zich mee – de geur van hout en bladeren is erg rustgevend. Ik kijk omhoog en zie in de verte de besneeuwde bergtoppen van de Cheval Noir en de Grand Pic de la Lauziere die me doet realiseren aan het majestueuze van de Franse Alpen. Ik voel me zo vredig en vooral levend op dit moment.
Terwijl ik blijf rondkijken, merk ik de beek met de naam “La Combe de Bal” weer op. Het water is kristalhelder en het geluid door dat het over de rotsen stroomt is zo rustgevend. Ik voel de warmte van de laatste zonnestralen op mijn huid, maar de kilte in de lucht blijft verfrissend. Ik haal diep adem en de geur van het bos brengt me weer terug naar het huidige moment.
Ik laat de laatste bomen achter me en volg de beek verder stroomopwaarts. Opschieten, ik heb nog een uur voordat het donker wordt.
Terwijl ik mijn voetreis haastig vervolg, kom ik eindelijk bij het kleine meer dat omringd is door de hoge bergtoppen. Het contrast tussen de blauwe schakeringen van de lucht en het donkergroene water van het meertje is opmerkelijk. Het is alsof een magische kracht het land in zijn greep heeft. De zon begint nu echt onder te gaan en de weerspiegeling van de oranje en rode tinten dansen over het meer. Ik voel een koude rilling in de lucht terwijl ik rondkijk en de toppen van de Alpen rondom me zie bedekt met een deken van sneeuw. De sneeuw lijkt te glinsteren in het afnemende licht van de zon en ik voel de warmte ervan afstralen. Ik sta hier, betoverd door de schoonheid van dit alles en ik wist dat de herfst echt een van de mooiste seizoenen in de Alpen is.
