Vrijdagavond, 3 november, een betoverende vrijdagavond. Tijd om weer eens mijn hardwerkende vrouw (Joyce) mee uit te nemen op een SOS-avondje, een Samen Op Stap avond. Even ontsnappen aan de voor haar veel te drukke werkdagen en bijbehorende werkdruk.
Mijn oog was gevallen op de musical Piaf, dus kaarten geboekt (tot mijn stomme verbazing was er nog plek, mooie plek ook), compleet met een arrangement voor-, tussentijds en achteraf. Dus ook met bitterballen, borrelplank kaas en worst, wijn en een gezellig nazit. Een SOS-avond is ook een verwenavond 🙂
Het schouwspel ontvouwde zich in het Emmense Atlastheater. Deze nog nieuwe musical (première 13-10 jl.), voortgebracht door De Theater BV en tot leven gebracht door de vederlichte pen van Allard Blom en de regie van de visionaire Martin Michel, opende zijn deuren met het stralende talent van Suzan Seegers in de rol van de onsterfelijke Edith Piaf. Wat een stem heeft Suzan, heerlijk. Samen met een ensemble bestaande uit Thomas Cammaert, Cystine Carreon, Job Bovelander en Hein Gerrits, bracht deze voorstelling de geest van Parijs tot leven.
Het gordijn ging naar beide zijden open en onthulde een verbijsterend tafereel, beginnend met het tragische einde van Edith Piaf. Haar laatste ademtocht vond niet plaats in haar geliefde Parijs, maar bijna duizend kilometer verwijderd van de Franse hoofdstad. Haar echtgenoot, Theo Sarapo, bracht haar postuum terug naar de stad van de liefde. Onderweg ontmoette ze vier buitengewone figuren die een onuitwisbare indruk op haar leven hadden achtergelaten: de Engel, gespeeld door Thomas Cammaert; de Duivel, vertolkt door Job Bovelander; de Dwaas, in de vorm van Hein Gerrits; en de Dood, belichaamd door Cystine Carreon.
Suzan Seegers verblufte ons, en zeker weten het hele publiek met haar meesterlijke vertolking van Edith Piaf. Vanaf het allereerste moment dompelde ze zich volledig onder in de ziel van de wereldberoemde chansonnière, die een tumultueus leven had geleid. Ze toverde een Piaf tevoorschijn die scherp, weerbarstig en rauw was. Gedurende de gehele voorstelling bleef Suzan schitteren op het podium, met een onwrikbare houding terwijl ze de Franstalige nummers vol diepgaande emotie ten gehore bracht. Als je je ogen sloot was het alsof je oog in oog stond met de onvervalste Edith Piaf.
Samen met de door mij eerdergenoemde Thomas, Cystine, Job en Hein werd het verhaal prachtig gedragen. De acteurs schakelden naadloos over van de Engel, de Duivel, de Dwaas en de Dood naar de diverse personages uit het leven van Piaf, simpelweg door het aantrekken en uittrekken van gekleurde jassen die perfect pasten bij hun overige kostuums. Hierdoor bleef altijd duidelijk welke rol ze op dat moment vertolkten. Ook Suzan wisselde en public diverse malen van outfit.
Het decor was eenvoudig, maar met zulk indrukwekkend acteerwerk en de betoverende liederen van Piaf had de voorstelling niets meer nodig. De muzikale begeleiding werd verzorgd door een driekoppig orkest, dat de klanken van Piaf tot in de ziel van het publiek bracht. Naar onze bescheiden mening had Suzan Segers wel meer nummers voor haar conto mogen nemen (een mens is ook nooit tevreden 😉 ).
TIP van Jans: Mis dit meesterwerk niet; het blijft nog te bewonderen tot en met 24 februari 2024, wanneer het zijn laatste adem uitblaast in diverse Nederlandse theaters.