228 woorden, 1 minuut leestijd
Het nieuwe jaar blaast zichzelf binnen met een storm die het landschap verscheurt. Takken knakken, het dak van het schuurtje bij onze achterburen vecht voor zijn leven, en de wind jankt langs de muren – een beest dat overal tegelijk wil zijn. De horizon is een puinhoop van grijs en zwart, maar ergens ver achter die chaos probeert het nieuwe licht door te breken, fel en koppig.
Er is iets wilds, iets rauws in deze storm. Het voelt alsof de natuur haar stem verheft, ons wakker schudt, een les wil leren. Het oude jaar is weg, weggeblazen, en het nieuwe klopt aan, ongeduldig en onvoorspelbaar. Alles ligt open, maar niets is zeker.
Ik zie de bomen. Ze staan krom, ze kraken, maar ze blijven staan. De vogels verdwijnen niet, ze zweven mee op de chaos, alsof ze weten dat de wind hen uiteindelijk draagt. En dan de regen, de regen die alles schoonspoelt, alsof ze het landschap een nieuw gezicht geeft. Niets blijft hetzelfde.
Dit is het jaar dat vraagt: durf je het aan? Niet alleen de rustige dagen, maar ook de stormen. Durf je de troost te zoeken in een hand die je vastpakt, een woord dat precies op tijd komt? Durf je naar buiten te kijken als de wind eindelijk gaat liggen en te zien wat er is veranderd – in de wereld, in jezelf?
Gelukkig nieuwjaar. En veel moed.
Jans