22 februari 2024 – 02:56 ’s nachts
De nacht fluistert haar eeuwige geheimen in mijn slapeloze oren. Het bijna onhoorbare ritme van een onzichtbare drummer doordrenkt de stilte, als de onregelmatige hartslag van een even onzichtbare reus die door mijn wezen pulseert. Het bonst, onverbiddelijk, als een eeuwenoud ritueel dat mijn ziel betovert, haar melodie in de diepten van mijn geest gegrift. Een demon, wellicht, onzichtbaar maar voelbaar, die me omhelst met zijn onverzadigbare dorst naar mijn innerlijke rust. Het is een symfonie van pijn, die door de nacht zweeft als een eenzame vogel in de eindeloze hemel, haar kreten verloren tussen de sterren.
Ik omhels mijn wanhoop, mijn tranen vermengen zich met de schaduwen terwijl ik mijn handen stevig over mijn oren druk, een vergeefse poging om de dreigende stilte te verdringen. Maar het geluid blijft, als een onuitgenodigde gast die mijn gedachten verstoort en mijn ziel vermorzelt. En dan, te midden van de duisternis, barst ik uit, een stil geschreeuw dat verloren gaat in het holle geluid van de nacht.
Bij het ochtendgloren begeef ik me door de verlaten straten naar het CBR-gebouw aan de Aziëweg, mijn blik ver vooruit gericht, mijn gedachten verloren in de donkere spelonken van mijn geest. De wereld om me heen vervaagt tot een vage achtergrond, gevuld met het onophoudelijke gepraat van anderen op de radio, een kakofonie van stemmen die me omringen als hongerige wolven. Ik probeer het te negeren, te verdringen, maar het blijft knagen aan mijn ziel als een onverzadigbare honger.
In de stille beproeving van de examenauto voel ik de druk van vernietigende ogen in mijn rug, de fluisteringen van mijn eigen twijfels die als giftige pijlen door mijn geest snijden. Mijn voet tikt onrustig tegen het gaspedaal, mijn handen klam van het zweet terwijl ik wanhopig probeer mijn gedachten te ordenen. Maar ze ontsnappen me als water door mijn vingers, verloren in een zee van onzekerheid en angst.
Terwijl het examen vordert en de tijd snel verder tikt, wordt het lawaai om me heen ondraaglijk. Ik verlang naar de stilte, naar de zachte omhelzing van de nacht die me omhult als een warme deken. Maar zelfs in de stilte hoor ik het geluid, als een echo die weerkaatst in de lege kamer van mijn geest. Ik probeer het te blokkeren, te verdrijven, maar het blijft aan me kleven als een schaduw die me overal volgt.
En dan, eindelijk, wanneer de wereld om me heen vervaagt tot een zachte waas van geluidloze kleuren, zet ik de autoradio zacht op de achtergrond aan. De muziek omhult me als een beschermend schild, haar melodieën als balsem voor mijn gekwelde ziel. De stemmen van de buitenwereld vervagen tot een zachte ruis, een fluistering die me wiegt in een droomloze slaap. En voor even, heel even, ben ik vrij van het bonzende ritme van mijn innerlijke demonen en volg de instructies van de examinatrice.
(n.a.v. mijn praktijkexamen Taxipas. Mijn theorie had ik eerder al met 100% succes voltooid. Nu Geslaagd voor de praktijk. Met de professionele hulp van Jack “Qontraq“) Rij al een poos rond met een tijdelijke taxipas, leerling en vraag afhankelijk vervoer o.a. WMO)
Foto © Jack Braker (Qontraq)