Oh ja, laten we het niet vergeten! Alsof het leven van ons niet al saai genoeg was, we hebben ook nog een periode in Duitsland gewoond. Aan de rand van het prachtige Pfalzerwald, waar we een Gaststätte runden. Geweldig, een Duitse herberg met een “Biergarten”. En dan lekker tegendraads in de regio met als huismerk Paulaner bier. Alsof er trouwens al niet genoeg van die biertuinen zijn in Duitsland. Maar goed, laten we verder gaan met dit verhaal van gastronomische hoogstandjes.
In die Gaststätte draaide alles om “hausgemacht: , oftewel eigen gemaakt. Joyce zwaaide de scepter in de keuken als de chef. Ze was vastberaden om de wereld te veroveren met haar unieke culinaire creaties. Nou ja, uniek is misschien een groot woord. Laten we zeggen dat het vooral gerechten waren die we zelf bedacht hadden. Met een beetje hulp van onze hulp-kok, Joachim. Wie weet, misschien waren we ook wel echt goed. Of misschien ook niet. Eigenlijk wisten we het wel, het was heel goed. Je kunt het de vele, vele gasten navragen. Maar was het Cuisine Haute Niveau? In ieder geval hoog genoeg, maar we hebben er geen Michelin ster aan overgehouden. Dat dan weer niet.
Zelf probeerde ik de charmante gastheer te zijn, de gastronoom aan de voorkant van het restaurant, de man achter de “theke” (de bar en de kassa). Ik stond daar elke dag met mijn brede glimlach en goed humeur en probeerde wanhopig om de klanten een aangename eetervaring te bieden. Natuurlijk, ik ben geen professionele ober, maar dat hield me niet tegen. Ik deed elke dag mijn best om de juiste woorden uit mijn mond te krijgen en de borden naar de juiste tafels te brengen. Soms met meer succes dan je zou verwachten. Dat deed ik natuurlijk niet alleen. In weekenden en op hoogtijdagen werkten er naast Joyce en mij vaak wel 12 tot 14 mensen mee. Van de afwas, het pizzabakken (een echte hit, soms wel 30 pizza’s gelijk om af te halen) tot aan de bar en het serveren toe. We hadden toppersoneel, nee echt.
Oh, wat een avontuur was dat. Duitsers, maar ook vele internationale gasten die binnenkwamen en hun smaakpapillen blootstelden aan de “eigen gemaakte” creaties van Joyce. Sommigen waren waarschijnlijk aangenaam verrast, anderen waren misschien iets minder enthousiast. Maar hey, dat is de magie van de culinaire wereld. Smaken verschillen, zullen we maar zeggen.
Dus daar had je ons, een Duits avontuur vol met eten, eten en nog eens eten. Een echte gastronomische ervaring, als je tenminste van avontuurlijke smaken en onzekere culinaire avonturen houdt. We hebben in ieder geval onze stempel gedrukt in dat kleine gehuchtje aan de rand van het Pfalzerwald, waar de geur van huisgemaakte gerechten de lucht vulde en de klanten zich waagden aan het onbekende.
Dat avontuur ligt alweer een tijdje achter ons, thuis in Assen proberen we om op de een of andere manier wat avontuur en smaak toe te voegen aan onze dagelijkse routine. Nu ben ik bijna dagelijks de pineut om de lekkerste gerechten aan mijn gezin voor te zetten. Maar laten we eerlijk zijn, het zal nooit zo opwindend zijn als onze tijd in het prachtige Pfalzerwald. Daar hebben we tenminste nog voor wat opschudding gezorgd in de culinaire wereld.
