Categorie archieven: Kort verhaal

David worstelt met de onontkoombare aanwezigheid van een vrouw die telkens weer zijn leven binnenstormt. Haar telefoontje dwingt hem tot een beslissing die hij niet wil nemen, maar hij kan haar niet weerstaan. Ze arriveert, zelfverzekerd en intens, en de lucht tussen hen wordt geladen met spanning. Hun luchtige gesprek maskeert haar ware intenties, en wanneer ze vertrekt, blijft David uitgeput achter. Hij weet dat ze terugkomt, en dat hij opnieuw zal moeten vluchten.

Zij zit in een stille kamer bij een bureau vol papieren en een versleten muziekboek. Terwijl regen tegen het raam klettert, schrijft ze een lied dat haar overleden geliefde eert. Zijn woorden – “Muziek verdwijnt nooit, het reist verder” – inspireren haar om herinneringen aan hun tijd samen vast te leggen in eenvoudige, betekenisvolle noten. Ze sluit het boek met een glimlach, vastberaden het lied te spelen, omdat muziek hen ondanks alles blijft verbinden.

Hij worstelt met zijn gevoel van vervreemding, zowel van zichzelf als van de wereld om hem heen. In de spiegel ziet hij slechts een schim, terwijl de stad buiten vol leven is. Hij raakt geobsedeerd door een vrouw die hij ziet, maar nooit durft te benaderen. Terug in zijn desolate appartement zoekt hij troost in alcohol en muziek, maar blijft gevangen in een leegte. Hij fluistert: “Misschien hoor ik hier niet thuis.”

Ze zeggen dat wortels goed voor je zijn – vitamine A, goed voor je ogen, blablabla. Prima, eet ik een paar. Maar dan heb je wijn. Ook vol antioxidanten, goed voor het hart, zeggen ze. En na een glas of twee? Dan zie ik dubbel zoveel moois om me heen. Plotseling lijkt alles een stuk interessanter. Maar ja, ‘alcohol is slecht’. Ik vraag me af: wat is nu echt beter voor m’n ogen?

De oude Lammechien ervaart een sombere novemberdag in het Drentse landschap. Ze voelt zich gevangen in de grijze stilte en zware mist die het veld bedekt. Buiten, bij een oud klaphek op de heide, raakt ze overweldigd door melancholie. Maar plotseling breekt de zon door de wolken en verlicht het landschap met een zachte, rozige gloed. Het onverwachte licht vervult haar met een diep gevoel van dankbaarheid en vreugde. Lichter van hart keert ze terug naar de boerderij.

Eerlijk gezegd, ik snap het niet. Ik, als 19-jarige, moet dus mijn spullen meeslepen in herbruikbare tasjes omdat plastic tasjes zogenaamd ‘slecht’ zijn. Maar ondertussen zit elke paprika, elk stukje vlees en zelfs een lullig zakje snoep volgepakt in lagen plastic. Wat voor zin heeft dat? Alsof mijn ene tasje het probleem zou oplossen. Dit voelt als schijnheiligheid. Als ze echt duurzaam willen zijn, moeten ze bij die belachelijke verpakkingen beginnen.

Erik overdenkt de waarde van geld terwijl hij door de stationshal van Utrecht Centraal loopt. Het vijftigeurobiljet dat hij achteloos uit de portemonnee van zijn nichtje nam, voelt plots zwaar en beladen. Wanneer hij een jong meisje ziet staan, voelt hij een ongemakkelijke confrontatie met zijn eigen schuld en gemakzucht. Het meisje weerspiegelt de tol van het leven in een wereld waarin geldwaarde de menselijke waardigheid vervangt. Hij verlaat het station, getroffen door deze bittere realisatie.

In een klein Frans restaurantje zit ik aan een tafel met een bord dampende escargots voor me. De geur van knoflook, boter en kruiden vult de lucht. Voorzichtig pak ik een slak met het tangetje, wrik hem uit zijn huisje en neem een hap. Het is vreemd, de textuur anders dan alles wat ik gewend ben, maar toch heerlijk. Om me heen praten mensen rustig, genietend van elke hap, alsof de tijd hier even stil mag staan.

Ik lig op de bank, volledig vastgeklonken door een onzichtbare kracht. Niet de zwaartekracht, maar iets veel zwaarders: luiheid. Elke poging om op te staan wordt snel de kop ingedrukt. Mijn benen voelen als lood, mijn armen te zwaar om te tillen. Buiten roept de wereld, maar ik blijf liggen, gevangen in dit zachte fort van kussens. “Straks,” fluister ik tegen mezelf. Maar zelfs dat woord verdwijnt in de loomheid die me stevig vasthoudt.

Een man loopt door het bos in de herfst en denkt aan zijn geliefde die hij heeft verloren. De natuur om hem heen, met vallende bladeren en koele wind, weerspiegelt zijn gevoelens van eenzaamheid en verdriet. Hij herinnert zich hoe haar liefde zijn leven vervulde met licht en warmte, maar nu is ze weg en voelt hij alleen leegte. Terwijl hij verder loopt, beseft hij dat hij zonder haar liefde niet kan leven, maar haar herinnering blijft hem begeleiden.

Ik zit aan mijn bureau, het potlood rust in mijn hand. Voor me ligt een leeg vel papier, zo wit dat het bijna pijn doet aan mijn ogen. Ik wil schrijven, nee, ik móét schrijven. Maar hoe begin je als de eerste zin perfect moet zijn? Ik hoor mijn vader in mijn hoofd: “De eerste zin opent de deur naar alles.” Ik glimlach zacht. Oké, denk ik, het begint allemaal met dat ene perfecte idee.

Anna wacht jarenlang op de terugkeer van haar geliefde, die vertrok zonder beloftes. Op een herfstige avond ontvangt ze een brief met slechts de woorden dat hij terugkomt. Wanneer hij arriveert, is hij ouder en getekend door de tijd, maar de wereld roept hem nog steeds. Hij blijft slechts voor een kort afscheid, waarna hij voorgoed vertrekt. Anna blijft alleen achter, maar vindt troost in het feit dat ze hem één laatste keer heeft gezien.