Ze lijkt mij een pittige dame van net over de zeventig, die ondanks het recente verlies van haar man midden in het leven staat. Ze draagt een lichtbeige trui, een grijze pantalon en makkelijke schoenen met sleehakken. De ketting die ze draagt, komt uit een wereldwinkel in haar dorp. Ze heeft vier kinderen en zes achterkleinkinderen. De oudste, een meisje genaamd Anette van achttien jaar, heeft haar deze blind date bezorgd. Ze is er niet gerust op. Haar man is nog geen jaar geleden overleden, en zelf is ze opgelucht dat ze het huis weer voor zichzelf heeft, zonder het gesleep met haar zieke man. Ze heeft wat spaargeld op de bank, maar dat bewaart ze voor later, wanneer ze de wereld wil gaan verkennen. Maar niet met hem. Het enige wat ze kan doen is vriendelijk zijn en na het verplichte etentje een geschikt moment afwachten om naar huis te gaan. Of dat gaat lukken met die bubbels die haar hoofdpijn bezorgen, is nog maar de vraag.
Hij is ongeveer vijfenzestig jaar oud en op zoek naar een bemiddelde dame die zijn oude dag financieel wat draaglijker kan maken. Via een contactadvertentie in een regionaal dagblad heeft hij gereageerd op de tekst: “Ik zoek een lieve levenspartner voor mijn oma om samen met haar het avontuur aan te gaan.” Hij was enthousiast en wilde wel een nieuw avontuur aangaan. Bij zijn buurman Karel in het flatgebouw heeft hij een kostuum geleend. Een overhemd heeft hij bij de ALDI gekocht en een stropdas had hij nog liggen. Het was een beetje een opvallend exemplaar, maar misschien juist wel hip. Net als de blote voeten in zijn iets te grote schoenen, die hij vanmorgen snel heeft gekocht bij de Leger-des-Heil-winkel voor vijf euro. Het was zijn laatste geld. Nu maar hopen dat ze zijn smoes over de vergeten portemonnee gelooft. Ach, hij heeft eerder succes gehad, waarom niet bij haar?
“Vertel eens, wat doet u zoal voor de kost?” vroeg Antoinette vriendelijk, terwijl ze voorzichtig een slokje nam van haar glas Crémant de Die, dat in plaats van champagne werd geserveerd.
Sjaak nam de tijd om te antwoorden. “Tja, op dit moment zit ik tussen twee opdrachten in,” zei hij, terwijl hij zijn glas voorzichtig neerzette om even na te denken welk verhaal hij haar zou vertellen. Zou hij zich voordoen als een succesvolle makelaar of als iemand die bij een adviesbureau werkt? Hij koos voor het laatste en voelde in zijn borstzakje of hij zijn visitekaartjes van Vistaprint bij zich had. “Ik neem het nu wat rustiger aan en neem nog maar één cliënt tegelijk aan bij mijn adviesbureau”, vervolgde hij op een gewichtige toon.
Antoinette knipperde vriendelijk met haar donkerbruine ogen en vroeg: “Wat voor adviesbureau is dat precies? Kun je me daar iets meer over vertellen?”
“Financieel advies, beleggingen, onroerend goed, spaarmogelijkheden. Eigenlijk alles waarmee je je vermogen kunt vergroten,” zei hij, terwijl hij nonchalant een vlieg wegveegde alsof het niets was. Met een glimlach voegde hij eraan toe: “En ik ben daar zeer succesvol in, als ik dat zo mag zeggen.”
Sjaak probeerde zijn te strakke stropdas losser te maken door zijn rechterwijsvinger achter de knoop te steken, maar het lukte niet. Het zweet stond op zijn rug. Waarom keek ze zo streng naar hem? Geloofde ze hem niet? Hij voelde nogmaals in het borstzakje van zijn colbert en streek met zijn vinger langs de ribbeltjes op een van zijn visitekaartjes. Met een geoefend gebaar haalde hij het juiste kaartje tevoorschijn.
“Voilà, hier is mijn visitekaartje,” zei hij plechtig en gaf haar het kaartje. Terwijl hij het nog even vasthield, knipoogde hij en zei: “Misschien ken jij wel iemand in je omgeving die mijn hulp kan gebruiken?”
Eindelijk, dacht Antoinette. De aap is uit de mouw. “Excuseer me, ik moet even naar het toilet om mijn neus bij te poederen,” zei ze met een ietwat schampere lach. Ze pakte haar handtas van de stoel naast haar en voegde eraan toe: “Bestel jij maar vast, ik neem hetzelfde als jij, oké?” Sjaak knikte en wist zeker dat hij weer beet had.
“Was alles naar wens, mevrouw?” vroeg de serveerster terwijl ze de buitendeur voor haar openhield en haar een prettige dag wenste.
Antoinette knoopte haar jas verder dicht en sloeg meteen linksaf toen ze buiten was. Ze liep een andere kant op dan de kortste weg naar huis, om te voorkomen dat Sjaak haar haastig zou zien vertrekken via de grote ramen van het restaurant. Gelukkig had ze die ochtend haar makkelijke schoenen aangetrokken. Vandaag moest ze eerst een stevig gesprek hebben met Anette. “Een blind date, hoe komt dat kind daarbij? Zo blind ben ik nu ook weer niet,” dacht ze hardop en ze zette resoluut de pas erin.