Daniël was een vertrouwde adviseur van koning Darius van de Meden en Perzen. Vanwege Daniëls uitzonderlijke kwaliteiten en zijn standvastige geloof in God, kreeg hij de gunst en het respect van de koning. Dit veroorzaakte jaloezie en wrok bij de andere hoge ambtenaren en bestuurders, die een manier zochten om hem in diskrediet te brengen.
Omdat ze Daniëls toewijding aan zijn geloof herkenden, bedachten deze ambtenaren een plan om hem in de val te lokken. Ze overtuigden koning Darius ervan om een decreet uit te vaardigen waarin stond dat iedereen die gedurende dertig dagen tot een andere god of mens dan de koning zelf bad, in een leeuwenkuil zou worden gegooid.
Ondanks dat hij op de hoogte was van het decreet, bleef Daniël drie keer per dag tot zijn God bidden, zoals hij altijd had gedaan. De ambtenaren stonden te popelen om hem te betrappen op een overtreding van het decreet en rapporteerden Daniëls daden aan de koning.
Hoewel de koning spijt had van het uitvaardigen van het decreet en Daniël bewonderde, was hij gebonden aan de wet en gaf hij met tegenzin opdracht om Daniël in de leeuwenkuil te gooien. De koning hoopte dat Daniëls God hem op de een of andere manier zou redden.
Maar terwijl het verhaal zich ontvouwt, leren we dat God Daniël op wonderbaarlijke wijze beschermde in de leeuwenkuil en dat hij de volgende ochtend ongedeerd tevoorschijn kwam. Deze gebeurtenis diende als een getuigenis van de kracht en trouw van God.
Het verhaal van Daniël in de Leeuwenkuil kun je hier lezen!