Lui
Ik lig op de bank, volledig vastgeklonken door een onzichtbare kracht. Niet de zwaartekracht, maar iets veel zwaarders: luiheid. Elke poging om op te staan wordt snel de kop ingedrukt. Mijn benen voelen als lood, mijn armen te zwaar om te tillen. Buiten roept de wereld, maar ik blijf liggen, gevangen in dit zachte fort van kussens. “Straks,” fluister ik tegen mezelf. Maar zelfs dat woord verdwijnt in de loomheid die me stevig vasthoudt.