Lieneke is maar wat trots op haar lengte van 1,67 meter, rolde zichzelf ’s avonds in haar dekbed als een burrito. “Zie je,” zei ze tegen haar spiegelbeeld, “kleine mensen hebben geen problemen met dekbedden!” Ze dacht aan haar lange vriendin Carmen, die altijd klaagde over koude voeten omdat haar dekens te kort waren. Lieneke grijnsde. “Misschien lig jij langer in bed, Carm, maar ik lig er tenminste helemaal in!” En ze trok het dekbed triomfantelijk over haar hoofd.

David worstelt met de onontkoombare aanwezigheid van een vrouw die telkens weer zijn leven binnenstormt. Haar telefoontje dwingt hem tot een beslissing die hij niet wil nemen, maar hij kan haar niet weerstaan. Ze arriveert, zelfverzekerd en intens, en de lucht tussen hen wordt geladen met spanning. Hun luchtige gesprek maskeert haar ware intenties, en wanneer ze vertrekt, blijft David uitgeput achter. Hij weet dat ze terugkomt, en dat hij opnieuw zal moeten vluchten.

Zij zit in een stille kamer bij een bureau vol papieren en een versleten muziekboek. Terwijl regen tegen het raam klettert, schrijft ze een lied dat haar overleden geliefde eert. Zijn woorden – “Muziek verdwijnt nooit, het reist verder” – inspireren haar om herinneringen aan hun tijd samen vast te leggen in eenvoudige, betekenisvolle noten. Ze sluit het boek met een glimlach, vastberaden het lied te spelen, omdat muziek hen ondanks alles blijft verbinden.